BTW

The image above is a digital painting that Mark Landman and I are creating for the back cover of Runaway Comic #3. In the mid-southwest portion of the painting you can see this grandstand:



We need warm bodies to fill the seats of that grandstand. If you want to play, just download the Original Template image, replace the mannequin with your character, and send the image back to lasagnalagna at yahoo dot com. I'll plop your character into the grandstands, and won't that be FUN!

http://www.markmartin.net/cdwm/warm/bodies.html

Fínn gaur líka.

you're all set!

Mark Martin
to me
Sep 14 (12 hours ago)

all internationalized and everything!

http://www.markmartin.net/cdwm/warm/bodies.html

address saved... comic out early next year...

mmm, RAID

Bobby Breiðholt

Sjúítt, Bobby finnst það sama um Breiðholt og mér finnst um V-Kópavog, nema meira og flottara.

Og hmm, sennilega jákvæðara.

Mad stöff.

Kokmæltir sérhljóðar

Ég drakk tvo bolla af grænu tei í dag og varð mjög duglegur. Sveittur og duglegur. Hljóp um húsið og gerði 5 hluti á sama tíma, en hljóp auðvitað meira en ég gerði. Rann hárnákvæmt á ullarsokkunum um parketið.

Ég græjaði í uppþvottavélina. Þegar ég var að taka úr henni reif ég efri grindina úr henni og ætlaði að skella henni upp á borð til að geta tínt beint upp í skápana. Á leiðinni upp á borðið þá klirrangrassj rak ég allt draslið í og hélt í sekúndubrot að ég myndi missa allar kornflexskálarnar og spariglösin beint niður á grjótharðar flísarnar á eldhúsgólfinu.

Það slapp, enda hefði eina leiðin til að missa þetta niður verið að sleppa takinu af grindinni. Svo hress var ég nú ekki.

Það kom þó skjálfti í kerfið, mér brá. Þá þarf maður að gefa frá sér karlmannahljóð til að jafna þrýstinginn. Aaaaööååårrghhh!

Nema, ég er svo ótrúlega póstmódernískur og meta að ég geri karlmannahljóð með gæsalöppum.

₉₉Aaaaööååårrghhh!⁶⁶

Steinar maga

Vá hvað maður fær teh sadness af Song for Children af SMiLE plötunni hans Brian Wilson.

Sáuð þið annars þáttinn um Carol Kaye á RÚV einhverntímann síðasta vetur? Hún spilaði bassann á Pet Sounds þeirra Beach Boys-nagga. Djöfull töff bassagangur á henni, allt spikað og hlýtt og ominous. Myndin er æðisleg, Carol er æði æði, endilega endiilleegaa sjáið þessa mynd, nema þetta hafi verið þættir?

Það var svo fallegt að sjá þau Kaye og Wilson tæta upp gamla grúfið, hún á risastóran rafmagnsbassa og hann á lítið rafmagnspíanó, gamli vankaði Beach Boys alfameilinn orðinn dálítið snjáður og þreyttur en samt eitthvað svo sterkur og seigur en samt að syngja þetta mjóróma beach-boys dót, nema hann syngur náttúrulega sína súrtwistuðu sadness og einmana og geðveikis-fallegt útgáfu af þessu gamla ameríska poppi. Carol er síðan ömmuleg gömul kona að dúbba út FEITUM á bassann. Men hvað það var nice. Væntingar mínar til ellinnar stórbötnuðu við þetta.

En já, Song for Children: teh, teh sadness.

Það eru þrjú lög þarna í röð á disknum. Song for Children, Child is Father of the Man og Surf's Up og þau eru bara váv, ég fæ kjarnahroll við að hugsa um þau bara til að skrifa.

Wind Chimes er líka mega, og æ bara geðveikt geðveikt. Fallegur GAUUURRR!

elsku Turing

Ég fæ alltaf teh sadness þegar ég les um Turing.

Fann fínt í Wikipediagreininni hans:

In one of Stephenson's books, The Diamond Age, there is an intuitive explanation of recursion, important to Turing's and related work on computability, put into the format of a child's book.

Ég fæ yfirleitt TEH JOY þegar ég les um Neal Stephenson, eða eitthvað eftir hann.