Steinar maga

Vá hvað maður fær teh sadness af Song for Children af SMiLE plötunni hans Brian Wilson.

Sáuð þið annars þáttinn um Carol Kaye á RÚV einhverntímann síðasta vetur? Hún spilaði bassann á Pet Sounds þeirra Beach Boys-nagga. Djöfull töff bassagangur á henni, allt spikað og hlýtt og ominous. Myndin er æðisleg, Carol er æði æði, endilega endiilleegaa sjáið þessa mynd, nema þetta hafi verið þættir?

Það var svo fallegt að sjá þau Kaye og Wilson tæta upp gamla grúfið, hún á risastóran rafmagnsbassa og hann á lítið rafmagnspíanó, gamli vankaði Beach Boys alfameilinn orðinn dálítið snjáður og þreyttur en samt eitthvað svo sterkur og seigur en samt að syngja þetta mjóróma beach-boys dót, nema hann syngur náttúrulega sína súrtwistuðu sadness og einmana og geðveikis-fallegt útgáfu af þessu gamla ameríska poppi. Carol er síðan ömmuleg gömul kona að dúbba út FEITUM á bassann. Men hvað það var nice. Væntingar mínar til ellinnar stórbötnuðu við þetta.

En já, Song for Children: teh, teh sadness.

Það eru þrjú lög þarna í röð á disknum. Song for Children, Child is Father of the Man og Surf's Up og þau eru bara váv, ég fæ kjarnahroll við að hugsa um þau bara til að skrifa.

Wind Chimes er líka mega, og æ bara geðveikt geðveikt. Fallegur GAUUURRR!