Garg, monk

Þetta er eini gaurinn sem hefur verið sannarlega kúl, ever.

Þegar hann var að byrja að meika það var samið við hann um að gera tvær koverplötur, og svo fengi hann að gera sitt stöff. Við upptökur á Thelonious Monk Plays Duke Ellington sat hann og þóttist ekki þekkja dótið hans Ellingtons. Fletti nótunum fram og aftur og glamraði sig markvisst í gegn um lögin til að "læra" þau. Ekkert að flýta sér neitt, með hattinn á hausnum.

Heh. Kúlness, púsl eitt. En það geta svo sem allir verið fyndnir fávitar. Hins vegar:

Á seinni hluta bransaferilsins var hann víst ekki mikið fyrir að tala, en:
Coltrane states:
"He talks about music all the time and wants so much for you to understand that if, by chance, you ask him something, he'll spend hours if necessary to explain it to you."

Prettý töff. Þetta er gaur sem fann upp alveg nýja aðferð til að nota píanó, og hún er svo rosa mikið flott að hann lítur út fyrir að vera að gera sirka eins og hinir þegar hann situr og spilar. Hún hljómar eins meira að segja, en þegar maður fer að reyna að átta sig á því hvað það er sem hann er að spila, þá fattar maður að þetta er eitthvað allt annað. Samt fattar maður það ekkert með framheilanum neitt, það hefði verið allt of auðvelt fyrir hann að setja fattið þar. Nób, maður þarf að fatta það með allskonar skrýtnum pörtum á heilanum. Rúm-, víddar- og samhengisskyninu, t.d.. Hljómar prumpulega og artí, en þetta er bara svona. Gaurinn var fucking insane klár.

Plánetustærð á heila. Sannarlega finn ég til lotningar.

Að þannig gaur hafi síðan þótt vænt um þig og viljað að þú skildir og verið tilbúinn að sitja með þér og útskýra fyrir þér þangað til að litli froðuheilinn þinn byrjar að sjá ljósið hans er svo ótrúlega ... fínt, eitthvað.

All in all, pretty solid gaur.